Wim, een enthousiaste hobbyfilmer legde alles wat op zijn pad kwam met zijn professionele videocamera vast en op een dag besloot hij wat laatste beelden vast te leggen van de afbraakbuurt waar hij zijn jeugd had doorgebracht en waar binnen afzienbare tijd een nieuwbouwbuurt zou herrijzen. Terwijl hij door de verlaten krottenbuurt slenterde viel zijn oog op een meisje dat achter een muurtje kroop en zich door haar knieën liet zakken waardoor ze niet langer zichtbaar was. Nieuwsgierig geworden naar wat ze daar uitspookte besloot Wim haar te bespieden. Toen hij over het muurtje keek zat het meisje op haar hurken met haar slipje en maillot op de hielen een plasje te doen en had niet in de gaten dat Wim haar observeerde. Omdat ze met haar rug tegen de muur leunde had Wim geen uitzicht op haar kutje, maar zag wel de damp van de stralen die door de kou op de grond kletterden. Opeens kreeg ze Wim in de gaten maar maakte totaal geen geschrokken indruk. “Had je zo’n hoge nood ?’, vroeg Wim terwijl ze haar slipje en dikke maillot weer omhoog trok. “Jee, ik stond op springen”, zei ze met een opgelucht gezicht. Wim bekeek haar eens goed en zag aan haar geile smoeltje dat het sletterige type snel over te halen was voor vunzige spelletjes.
“Tja, als je met deze kou een rokje aantrekt vraag je erom dat je blaas hier geprikkeld door raakt waardoor je sneller aandrang krijgt”, zei Wim op een belerende toon.
“Ik dacht dat het wel mee zou vallen door de dikke wollen maillot”, antwoordde het wijsneusje.
Snel bedacht Wim een sluw plannetje en vroeg naar haar leeftijd, want hij wilde geen gedonder krijgen door te rommelen met een minderjarig meisje.
“Ik ben18, maar waarom vraag je dat ?” vroeg het sletje.
Wim had al vaak gefantaseerd om een naakt meisje voor de camera te krijgen en gaf als antwoord dat hij een meisje zocht voor soft erotische filmpjes dat aan de legale leeftijd voldeed.
Hij had al gauw de aandacht gewekt van het sletje, vooral toen hij plechtig beloofde dat hij haar met geen vinger zou aanraken en aanbood 50 euro voor de opname te betalen.
In de ogen van het meisje was dit een fortuin en zonder zich verder te bedenken stemde ze in, wat mede te danken was aan de vertrouwelijke uitstraling van Wim.
“Als je tijd hebt kunnen we meteen aan de slag, mijn studio is vlakbij”, stelde Wim voor.
Daar had ze wel oren naar, want het zou daar vast een stuk warmer zijn dan op straat waar ze een beetje doelloos rondzwierf nadat ze het huis was ontvlucht omdat ze een knallende ruzie met haar moeder had gekregen.